II wojna światowa, front wschodni. Moskwa, SaratĂłw, Kazań, Kujbyszew, Stalingrad. Starcie dwĂłch totalitaryzmĂłw. I losy ludzi - członkĂłw jednej rodziny, ktĂłrzy prĂłbują przetwać w okopach, gettach, obozach i łagrach, w rosyjskich miastach i wsiach.

"Cyrk przypominał Reichstag po szturmie: wszyscy mieli radosne twarze, ale pomieszczenie w sposĂłb oczywisty wymagało remontu. Zimne korytarze, kobiety w futrach, koniak w bufecie i zwierzęta Mezopotamii na ponurej arenie" - ten cytat z najnowszej książki Serhija Żadana mĂłgłby być znakomitym opisem jego najnowszej powieści i błyskotliwą metaforą poplątanych życiorysĂłw bohaterĂłw. To bliżsi i dalsi znajomi z jednego miasta, doświadczeni przez los, przytłoczeni codziennością, spętani własnymi słabościami i ambicjami, ktĂłrzy piją, biją się i szukają spełnienia, będącego namiastką wyższych uczuć. "Mezopotamia" to wspaniała, pełnokrwista ballada o miłości, ktĂłrej nikt się nie spodziewa i ktĂłra niczego nie zmienia. Znakomicie napisana, głęboko zanurzona w ukraińskiej rzeczywistości, balansująca na krawędzi pomiędzy brutalnością a kruchością, pomiędzy uczuciem a pożądaniem.

Niech żyje Państwo Jedyne, gwarant porządku, harmonii i szczęścia! Jego obywatele poddani są nieustannej inwigilacji, wolność i indywidualizm są z założenia złe, domy mają szklane ściany, by wszyscy żyli na widoku, a seks jest na kartki. Narrator Δ-503 to matematyk, ktĂłry zapada na nieuleczalną chorobę - wytwarza się w nim dusza.

My to prorocza wizja groteskowej rzeczywistości, do ktĂłrej niepokojąco się zbliżamy. Za sprawą inwigilacji w stylu chińskiego Systemu Oceny Obywateli świat zmierza ku totalitarnemu koszmarowi. Czytajcie Zamiatina, pĂłki nie jest za pĂłźno...